DEDEMİZİN MEKTUBU

Ah torunlarım!

Bakmayın, torun dediğime
Hala da, sizi torun gördüğüme
Size güvenip mutlu öldüğüme
Pişman ettiniz, sizi torun bildiğime

Ax torunlarım

Duydum ki, artık beni anmıyorsunuz
Masallarımı da anlatmıyorsunuz
Hatta unuttunuz bile
Şiirlerimi getirmiyorsunuz, dile

Ax torunlarım

Korkarım mezarlarımıza da uğramıyorsunuz
Güneşe dönüp, kendi dilimizde iki la etmiyorsunuz
Hele babamın, dedemin, büyük dedemin, büyük büyük dedemin
Adlarını; çocuklarınıza vermiyorsunuz
Belki de bilmiyorsunuz

Ax torunlarım

Yani onları tanımıyorsunuz
Adımızı yaşatmıyorsunuz
Peki siz kendinizi nasıl adlandırıyorsunuz
Siz kendinize ad koyamıyorsunuz

Ax torunlarım

Yoksa! Adınızı artık başkaları mı veriyor
Ne o olması gerektiğini başkaları mı diyor
Yani onlarınki ile mi adlandırılıyor
Öyle mi çağrılıyorsunuz



Ah torunlarım

Tevekkelli değil, kemiklerim sızlıyor
Beni mezarımda rahatsız ediyor
Bir de baykuş sesi geliyor
Kemiklerimi kalbura çeviriyor

Ax torunlarım

Binlerce yıl çektik çile
Bitiremediler kırmak ile
Sona yaklaşmıştık bile
1514’te Moşige’ de
Kalabilmiştik gene de
Yeryüzünde
Kendi dilimiz ile
Sowdamız ile birlikte