‘Ermeni Soykırımı ve Demokrat Tavır’ başlıklı yazıma karşı Ömer Özmen ve Mehemedê Paloyê imzaları ile iki ‘eleştiri’ yapılmış. Gerçi bunlar eleşiriden çok birer hakaret-name muhtevasına sahip. Aslında ben düşmanca yaklaşımlarda bulunan, ırkçı ve şöven zihniyete sahip bu tip unsurlarla muhatap olmakda bir yarar görmüyorum. Benim niyetim, gerçeklerin ortaya konulmasıdır. Gerçeğin olgularda aranması, bilimsel bir yöntemdir. Ben bunu yapmaya çalışıyorum. Bunu yaparken, kimseyi haksız yere suçlamak, dahası doğru olmayan yargılarda bulunmak tarzım değildir. Ama gerçekler acı olabilir ve her zaman hoşumuza gitmeyebilir. Olguları olduğu gibi görmek ve kabul ile onlardan doğru sonuçlar çıkarmak da, gerçekleri red veya inkar etmek de bir tavır meselesidir.
Bu yazının, bu iki farklı tavra açıklık getireceğini umarım.
Ermeni soykırımı meselesinde Türk resmi tezi nedir? Inkardır. Böyle bir kırımın olmadığı, olan şeylerin savaşın doğal sonuçları olduğu şeklindedir.
Sonra Ermeniler’in arkadan vurduğu, kırımların hastalık ve salgın neticesi gerçekleştiği, sayının abartıldığı vs. şeklinde bir savunmaya giriliyor. Dahası, bu olayların Kürt-Ermeni karşılıklı çatışmalarının sonuçları olduğu iddia edilerek sorumluluktan kurtulmaya çalışıyorlar.
Peki ben ne diyorum? Bütün bu söylenenlerde elbette bir gerçek payı vardır. Ama hiç bir gerekçe, bu yaşanmış olanları bir soykırım olmaktan çıkaramaz, diyorum. Mesela, Ermeniler arkadan vurmuş veya isyan çıkarmışsa, yasaların gerektirdiği cezalar verilir. Hastalık ve salgın varsa, devlet olmanın gerektirdiği önlemler alınırdı. Kürt-Ermeni vuruşması varsa, devlet olarak müdahale edilmesi gerekir. Peki, Osmanlı devleti ne yapıyor? Ermeniler isyan çıkardı, Rus yanlısı veya arkadan vurdu diyerek toptan imhaya giriyor. Hastalık ve salgından kırılmaları için bizzat devlet bunun için uygun şartlar yaratıyor. Askeri güçlerin kırıldığı bir ortamda yaşlı, kadın, çoluk-çocuk, genç, ihtiyar ayrımı yapılmaksızın tehcir uygulanıyor ve insanlar devlet tarafından ölüme gönderiliyor. Milliyeti ne olursa olsun üzerlerine çapulcular salınıyor. Bu da yetmiyor. Müslüman kesime mensup Kürtler’e ve Çerkezler’e –etnik ve dinsel- temizlik yaptırılıyor. Ayrıca sayı bir buçuk değil de, yarım milyon olsa bile değişen sadece niceliktir, nitelik değil. Sonuç, gerçekleşen şey tamamen bir soykırımdır. Planlı ve programlıdır. Bunun baş sorumlusu, Osmanlı devleti ve Ittihat-Terakki hükümetidir. Suç ortakları destekleyenlerdir, katılanlardır, kışkırtanlardır. Bunların sorumlulukları katıldıkları, yaptıkları oranında değişmektedir.
Türk devleti, suçu Kürtler’in üzerine atıyor bahanesiyle biz, Kürtler’in yaptıklarını görmezlikten gelebilir miyiz? Veya görmezlikten gelirsek,
Kürtler suçlu olmaktan kurtulacaklar mı? Suçlu olmaktan kurtulurlarsa, insanlık karşısında vicdanı sorumluluktan kurtulabilirler mi? Meselenin düğümlendiği nokta burasıdır.
Ben, müslüman Kürtler’in de suçlu olduğunu düşünüyorum. Hamidiye Alayları meselesinin, öyle geçiştirilecek türden bir olgu olmadığını söylüyorum. Bir bütün olarak değerlendirildiğinde, Hamidiye Alayları ve bunları teşkil eden Sünni Kürt güçleri, katliamlarda ikinci derece sorumlu ve suçludur. Burada Kürtlerden bahsederken, Sünni olarak da bilinen Müslüman kesimi kastettiğimi vurgulamalıyım. Ayrıca Müslüman kesim içinde bu katliamlara katılmayanları da dışta tuttuğumu belirtmeliyim. Genel olarak Alevi Kürtler, Dersim Inancına sahip Kızılbaşlar zaten olayın dışındadırlar. Bunlar içinde suçlu veya yanlış yapmış olanlar azınlıktadır.
Anasayfa